Okno jest elementem, przez który „ucieka” najwięcej ciepła z budynku.

Im większy otwór okienny tym więcej ucieka ciepła. Stąd (w celu zwiększenia izolacyjności okna) nowoczesne okna wyposaża się w szyby podwójne lub potrójne, oraz ościeżnice kilkukomorowe. Parametr izolacyjności termicznej okna wyrażony jest współczynnikiem przenikania ciepła Uw. Określa ile energii cieplnej, mierzonej w watach, przeniknie przez okno przy różnicy temperatur 1K wewnątrz i na zewnątrz budynku (informuje o stratach ciepła).

O współczynniku Uw decyduje przenikalność termiczna profilu (Uf) oraz pakietu szybowego (Ug), a także sposób osadzenia oraz udział szyby w całym oknie. Im Uw jest mniejsze tym okno jest bardziej energooszczędne. Zgodnie z normą PN-EN 14351-1+A1 producenci mają obowiązek podawania dla każdego okna współczynnika przenikania ciepła. Informacja musi się znaleźć na etykiecie bądź dokumentach.

Początkowo otwór w ścianie spełniał rolę prymitywnego okna.

Później zaczęto go wypełniać zwierzęcą skórą, drewnem czy tkaniną. Dodano następnie okiennice, które można było zamykać i otwierać. Z czasem funkcją okna było nie tylko umożliwienie dostępu światła do wnętrza, ale ochrona przed czynnikami atmosferycznymi. Okna pełniły też funkcję dekoracyjną, wzbogacając formę architektoniczna elewacji budynku. Z czasem w świetle okna zaczęto montować pionowe przegrody, słupki, które łączyły kawałki szkła za pomocą ołowiu. Po raz pierwszy szkło do okien zastosowali Rzymianie.

Szklane okna były preferowane przez Europejczyków, podczas gdy okna papierowe, bardziej ekonomiczne, stosowane były w starożytnych Chinach, Korei i Japonii. W Anglii okno szklane weszło w powszechne użycie z początkiem siedemnastego wieku. Współczesne okna wielkopowierzchniowe zaczęto produkować po udoskonaleniu technik przemysłowej produkcji szkła.